Του Δημήτρη Παπασωτηρίου* Ακούς το σφύριγμα; ...δεν είναι τρένο, είναι ο άνεμος που περνά από τις σκουριασμένες ράγες. Στο σιδηροδρομικό δίκτυο της Πελοποννήσου, οι εγκαταστάσεις των σταθμών αποτελούν ρυπογόνα σκηνικά μιας άλλης εποχής και ζητούν σήμερα επιτακτικά μια νέα λαμπερή ταυτότητα. Η εγκατάλειψη, τα κλειστά κανιβαλισμένα πορτοπαράθυρα, οι στέγες, βαραίνουν βάναυσα το περιβάλλον και την αισθητική. Τοιχοποιία ρημαγμένη, αλλοπρόσαλλα γκράφιτι, σύριγγες θανάτου και περιττώματα συνθέτουν σήμερα μια εικόνα που κανείς δεν θέλει να βλέπει. Η όποια απόπειρα ρηχής επιχειρηματικότητας μετατρέπει κάποιους από αυτούς τους ταλαιπωρημένους χώρους... σε τι άλλο; ...σε καφετέριες. Σε άλλες περιπτώσεις η παραχώρηση στις τοπικές κοινωνίες με άλλοθι τον πολιτισμό, κρατά σβηστή κάθε φωτεινή προοπτική για πρόοδο, ενώ διογκώνει δημοσιονομικά ελλείματα μέσα από κρατικοδίαιτες αντιλήψεις. Από την οικονομία των θολών αναμνήσεων στην σύγχρονη οικονομία...