Σε κάποιο σημείο του πλανήτη, ένα παιδί στη Γάζα παίζει μέσα στα ερείπια, χωρίς να ξέρει τι σημαίνει "ασφάλεια". Σε κάποιο άλλο σημείο, ένα παιδί στην πλατεία της πόλης σου βρίζει, φτύνει, απειλεί, χωρίς να ξέρει τι σημαίνει "όριο". Τα δύο παιδιά δε μοιάζουν. Κι όμως, κάτι κοινό τα ενώνει: Μεγαλώνουν μέσα σε βία. Όχι, πάντα με αίμα, αλλά πάντα με έλλειψη. Στη Γάζα, τα παιδιά είναι όμηροι ενός πολέμου που δε διάλεξαν. Στις πλατείες, τα παιδιά είναι όμηροι μιας κοινωνίας που τα ξέχασε. Όταν ο κόσμος μαθαίνει στον άνθρωπο ότι ο ισχυρότερος επιβάλλεται, μη σου κάνει εντύπωση αν κι ένα 13χρονο σηκώσει το χέρι του. Δε λέμε πως είναι το ίδιο. Η σφαίρα δε συγκρίνεται με το σπρώξιμο. Αλλά η ρίζα τους είναι κοντά: η απουσία ανθρωπιάς. Η σιωπή των "μεγάλων". Κι έτσι γεννιέται η βία. Άλλοτε με drones, άλλοτε με κουκούλες. Άλλοτε στις ειδήσεις. Άλλοτε στην πλατεία δίπλα μας. Και τότε αναρωτιόμαστε: Τι απέγιναν οι άνθρωποι; Ανοίγεις τις ειδήσεις...