Μέχρι τις πρώτες καταγγελίες που εκκίνησαν τη διερεύνηση και εν τέλει τη δίωξη της διοίκησης της Κιβωτού του Κόσμου και του πατρός Αντώνη Παπανικολάου, η κοινή γνώμη είχε μία μάλλον απροβλημάτιστη σχέση με τους ιδιωτικούς οργανισμούς της Παιδικής Προστασίας, τουλάχιστον τους πιο επιφανείς. Τηλεμαραθώνιοι, καμπάνιες, συγκινητικές ιστορίες διάσωσης παιδιών σχημάτιζαν ένα φωτοστέφανο πάνω από τους φορείς και τους εκπροσώπους τους, που καθιστούσε άφοβη και ανενδοίαστη κάθε δωρεά από το ευρύ κοινό ή και τους μεγαλύτερους χρηματοδότες. Δεν έχει σημασία που ήδη είχαν υπάρξει περιπτώσεις φρίκης μέσα στο σύστημα παιδικής προστασίας που είχαν βγει στην επιφάνεια, από τα ξύλινα κλουβιά και τα δεσμά στα κρεβάτια του περιβόητου ΚΕΠΕΠ Λεχαινών, μέχρι τη σεξουαλική κακοποίηση των παιδιών στο Παιδικό Σπίτι του Πειραιά. Αυτές μάλλον γίνονταν αντιληπτές ως παθογένειες του Δημόσιου Τομέα. Ο Ιδιωτικός δεν θα μπορούσε να είναι έτσι, κατά την κοινή...