Του Δημήτρη Παξινού Παλιά υπήρχαν δύο κινήματα υπέρ της ειρήνης και της ελευθερίας. Του ΚΚΕ και του ΠΑΣΟΚ. Στη συνέχεια προστέθηκε και τρίτο. Της φιλελεύθερης παράταξης. Κι οι τρεις όμνυαν στο όνομα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Πολύ απλά, στον ανθρωπισμό. Μόνο που αυτός είχε χρώμα. Κι ανάλογα έπραττε. Ήταν η εποχή του μοιρασμένου ημισφαιρίου. Των δύο πόλων. Ανατολής και Δύσης. Κι οι μεν κι οι δε είχαν δίκιο. Τα έβλεπαν χρωματιστά κι οι οδηγίες-εντολές ήταν ανάλογης υφής. Αυτά μέχρι την κατάρρευση του Ανατολικού Μπλοκ. Παρά ταύτα, ο ανθρωπισμός ήταν κι εθεωρείτο προνόμιο αριστερών οργανώσεων. Κι ήταν αποδεκτό κι απ' τους αντιπάλους. Όπως και η κλιματική αλλαγή. Προνομιακό πεδίο ιδίων οργανώσεων, που εισέπραξαν και τεράστια ποσά επιχορήγησης και σε μεγάλο βαθμό ενθυλακώθηκαν απ' τους επιτηδείους. Πράγμα όχι ασύνηθες. Τι είναι, όμως, ανθρωπισμός, αλήθεια; Συμπόνοια. Συμπαράσταση, αλληλεγγύη στον συμπάσχοντα. Ανεξαρτήτως γενετικής...