Στη σκιά του Ηρωδείου, σε μια μετάβαση της Άνοιξης, χτύπησα το κουδούνι του Λευτέρη Παπαδόπουλου με δειλή αυτοπεποίθηση, προσπαθώντας να κλείσω το ραδιόφωνο του μυαλού μου που έπαιζε εκείνη τη στιγμή "Χρόνια χελιδόνια που πετάξατε, πού 'ναι η ευτυχία που μου τάξατε". Δεν τα κατάφερα και έτσι κατά τη διάρκεια αυτής της αποκαλυπτικής για εμένα συνάντησης, μπορούσα κοιτώντας τον να με δω να ταξιδεύω με τον πατέρα μου για τα βουνά της Ηπείρου, με τις φίλες μου μεθυσμένες να κλαίμε κάποιον αξεπέραστο έρωτα, στα καταστρώματα που μας πήγαιναν ξενυχτισμένες σε νησιά και λιμάνια που μας άφησαν πίσω. Όλες στιγμές με τους στίχους αυτού του ανθρώπου που καθισμένος σε μια πολυθρόνα κοίταξε το κινητό μου και με ρώτησε, "Γράφει αυτό τώρα;". "Βαριέμαι τις συνεντεύξεις. Έχω δώσει τόσες πολλές στη ζωή μου και νιώθω ότι δεν είναι πια η δουλειά μου. Ήμουν κι εγώ δημοσιογράφος, σαν εσένα. Από 18 χρονών μπήκα στον χώρο αυτό. Σκληρό επάγγελμα. Τίποτα δεν...