Τον Ιούνιο του 1965, ένας 27χρονος άνδρας μπήκε στο νοσοκομείο Maryfield του Νταντί, στη Σκωτία, με έναν εξαιρετικά ασυνήθιστο στόχο: ήθελε να σταματήσει να τρώει τελείως, μέχρι να χάσει το βάρος που τον βασάνιζε. Ζύγιζε 207 κιλά και ένιωθε παγιδευμένος σε ένα σώμα που δεν άντεχε άλλο. Το όνομά του ήταν Angus Barbieri. Εκείνη την εποχή, η ιδέα της απόλυτης νηστείας δεν ήταν εντελώς αδιανόητη για την ιατρική κοινότητα. Γιατροί μελετούσαν ήδη τις φυσιολογικές αντιδράσεις του ανθρώπινου οργανισμού στην ασιτία, αλλά κανείς δεν είχε επιχειρήσει κάτι σε τέτοια κλίμακα. Το αρχικό σχέδιο ήταν να νηστέψει για λίγες ημέρες - ίσως και δύο εβδομάδες. Αλλά ο Angus επέμενε. Η πείνα του, είπε, εξαφανίστηκε μετά την πρώτη εβδομάδα. Οι γιατροί του νοσοκομείου, παρότι επιφυλακτικοί, δέχτηκαν να τον παρακολουθούν στενά. Του έδιναν μόνο νερό, μαύρο καφέ, τσάι, ηλεκτρολύτες και συμπληρώματα βιταμινών, ειδικά βιταμίνη C και μαγιά. Δεν έτρωγε απολύτως...