Ας ξεκινήσουμε με μια πρόκληση: αν το πραγματικά ριζοσπαστικό σήμερα δεν είναι να παράγεις νόημα, αλλά να αρνηθείς να παραχθείς ως φορέας νοήματος. Η σύγχρονη τέχνη, ιδίως στη συμμετοχική της εκδοχή, δεν μας συγκινεί - μας εκθέτει. Και αυτό είναι το σκάνδαλο: δεν υπάρχει πλοκή, δεν υπάρχει "πρόταση", δεν υπάρχει καν αρχή ή τέλος. Υπάρχει ένα σώμα, ο θεατής, εσύ, μέσα σ' έναν χώρο που περιμένει να ενεργοποιηθεί. Οχι με εφέ, αλλά με την αμηχανία σου. Θυμηθείτε τη σκηνή στο The Truman Show, όταν ο Truman ανακαλύπτει πως η ζωή του ήταν σενάριο. Η μόνη του έξοδος δεν είναι να "καταλάβει", αλλά να σπάσει το κάδρο. Αυτό κάνει η σημερινή τέχνη: σου δείχνει το κάδρο και σου λέει "έλα, φύγε". Αλλά για να το κάνεις αυτό, πρέπει πρώτα να ξέρειςότι είσαι εγκλωβισμένος. Κι αυτό το "ξέρω" δεν είναι ποτέ αρκετό. Ο Λακάν θα έλεγε: εδώ δεν έχουμε την επιθυμία για γνώση, αλλά την αμηχανία του βλέμματος. Το βλέμμα του άλλου - ο performer που σε κοιτά -...