Στην αγρυπνία του πατέρα μου στο χωρίο μας, η 8χρονη αδελφή μου έμεινε δίπλα στο φέρετρό του. Σιωπηλή, ακίνητη. Νομίσαμε ότι ο πόνος είχε παγώσει την καρδιά της... μέχρι εκείνη τη νύχτα, όταν ξάπλωσε δίπλα του - και τότε συνέβη κάτι που κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί. Η αίθουσα μύριζε κρίνα και βουβούς λυγμούς. Η μικρή μου αδελφή, η Ελένη, στεκόταν ακίνητη δίπλα στο φέρετρο. Δεν έκλαιγε, δεν ανοιγόκλεινε τα μάτια της, απλώς κοιτούσε το ακίνητο πρόσωπό του, σαν να περίμενε να τον δει να ανασαίνει ξανά. Οι μεγαλύτεροι ψιθύριζαν ότι ο πόνος την είχε "παγώσει", ίσως γιατί χάσαμε και οι δυο μας την μητέρα μας πολύ νωρίς από καρκίνο και δεν είχαμε μητρική φιγούρα. Εγώ όμως ήξερα την αδελφή μου, καταλάβαινε περισσότερα απ' όσα μπορούσαν να φανταστούν οι μεγαλύτεροι. Όταν τελείωσε η τελετή, οι άνθρωποι άρχισαν να φεύγουν σιγά-σιγά, λέγοντας πόσο "δυνατοί" ήμασταν. Η Ελένη αρνήθηκε να φύγει. Χρειάστηκαν δύο συγγενείς για να την...