Οταν ήμουν παιδί, δεν μου διάβαζαν παιδικά βιβλία (εκεί οφείλεται το μεσσιανικό σύνδρομό μου, για όποιον δεν το έχει καταλάβει). Τα πρώτα μου παραμύθια ήταν ένα που είχα δανειστεί από τη "βιβλιοθήκη" (ένα ντέξιον στην αίθουσα, με βιβλία που φέρναμε από το σπίτι) μιας τάξης του δημοτικού, το Ανατολικά του Ηλιου και Δυτικά της Σελήνης, που παραμένει το αγαπημένο μου, και μια συλλογή με παραμύθια του Αντερσεν σε έκδοση για ενηλίκους, με όμορφες γκραβούρες, από τη βιβλιοθήκη του γυμνασίου (πιο κανονική βιβλιοθήκη, που έπιανε το μισό υπόγειο και απασχολούσε βιβλιοθηκάριο∙ από εκεί θυμάμαι έντονα τρία βιβλία: τη συλλογή του Αντερσεν, την Ουτοπία του Μορ, που δεν κατάλαβα στο ελάχιστο αλλά μου άρεσε, και την Αντιγόνη του Σοφοκλή, που ψιλοκατάλαβα αλλά δεν μου άρεσε). Στο σπίτι, λοιπόν, θεωρείτο καλή ιδέα (σπόιλερ: ήταν κακή ιδέα) να μου διαβάζουν βιβλία όπως τους Δαιμονισμένους, το Για τρία ζευγάρια μεταξωτές κάλτσες και το Ρέκβιεμ της...