Τη βλέπω στο μετρό. Εχει όλα όσα χρειάζεται ο μέσος επιβάτης για να καρφώσει το βλέμμα του πάνω της με ένα μείγμα απέχθειας, φόβου και, ίσως, λίγης απροσδόκητης συμπόνιας: στρουμπουλή, με επιφάνειες σάρκας να προβάλλουν από την τσιτωμένη μπλούζα ή το ελαστικό παντελόνι, μελαψή τόσο από γεννησιμιού της όσο και από κακή υγιεινή, με ένα στοιχειωμένο δάσος στο κεφάλι της που κάποτε ήταν ένας λειμώνας από κατάμαυρους βοστρύχους. Στο πλάι της στέκονται δυο προσηνείς φύλακες με φωσφοριζέ γιλέκα, πιθανολογώ για να τη συνοδεύσουν έξω στην επόμενη στάση. Κάτι μουρμουράει, που δεν καταφέρνω να το καταλάβω, μα θα πρέπει να ήταν αρκετά θλιβερό ώστε ο ένας από τους δύο φύλακες να κλίνει ελαφρώς το κεφάλι του προς το μέρος της και να της απαντήσει: "Ζωή είναι, θα περάσει". Λίγο παραπέρα, μια άλλη γυναίκα. Νεαρή, όμορφη, με έναν λειμώνα από κατάμαυρους βοστρύχους στο κεφάλι, το οποίο κεφάλι, όμως, είναι υπερβολικά μεγάλο. Ισως το πιο μεγάλο κεφάλι...