Αν το δούμε αντικειμενικά και ψύχραιμα, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι είμαστε μια ευλογημένη γενιά. Παρά τη ζώσα, τρέχουσα κρίση, παρά το μωσαϊκό απογοητεύσεων και ακυρωμένων προσδοκιών, παρά τις περίεργες στροφές και στραβοτιμονιές της ζωής... Είμαστε η γενιά που έζησε πολλά. Εννοείται, πολλά σημαντικά, στα όρια του μοναδικού. Είδαμε την Ιστορία να ξεκινά να γράφεται. Και να εκτυλίσσεται. Παρακολουθήσαμε όλα τα κεφάλαια που ακολούθησαν. Και είδαμε το βιβλίο να αλλάζει. Και να ξεκινάει από την αρχή. Εκείνη η μέρα όμως ήταν το tipping point. Η D-Day του τέλους της εθνικής μοναξιάς μας. Μια στιγμή που ακόμη και η Ιστορία κοντοστάθηκε για να την απολαύσει, να τη βιώσει, να χαμογελάσει. Μια στιγμή που ταξίδεψε στο μέλλον. Ή μάλλον... ξεκίνησε το μέλλον. Πέρασαν ήδη 38 χρόνια. Τέσσερις δεκαετίες από την 14η Ιουνίου του 1987, τότε η παρέα του Νίκου Γκάλη κέρδισε στον τελικό του Ευρωμπάσκετ της Αθήνας την εμβληματική "αρκούδα" της Σοβιετικής...