Του Γιώργου Χατζηδημητρίου Τη δεύτερη φορά είχα ήδη πάρει το βάπτισμα του πυρός -και τι πυρός, διά πυρός και σιδήρου περάσαμε...- και το αντιμετώπισα περισσότερο στωικά. Όχι πως δεν είχα το άγχος μου για τον γιο, αλλά, όσο να πεις, η κατάσταση ήταν περισσότερο διαχειρίσιμη. Είχα πείσει τον εαυτό μου ότι θα αποτύχει κι όταν είδα ότι, όπως έγραψε, μπορούσε να χτυπήσει χαλαρά όποια σχολή γούσταρε, το γιόρτασα δεόντως. Όταν έδινε η θυγατέρα μου, όμως, το πράγμα πήρε σχεδόν μεταφυσική διάσταση. Χαράματα Παρασκευής, έπειτα από σκληρή μέρα στη δουλειά και μερικά ποτά στο μπαρ, τράβηξα χειρόφρενο έξω από τον Ιερό Ναό της Αγίας Φωτεινής στη Νέα Σμύρνη και στάθηκα σιωπηλός σε μια κόχη. Άναψα ένα κεράκι, προσευχήθηκα να πάνε όλα καλά και μετά τράβηξα γραμμή για σπίτι. "Άντε, Χρυσανθιώ... Να τελειώσεις με το καλό τις εξετάσεις, να ξαναγίνουμε άθεοι" λέω της θυγατέρας μου και μπήκαμε γελώντας στο αυτοκίνητο γραμμή για το εξεταστικό κέντρο, όπου...