Σε έναν κόσμο που αλλάζει με ρυθμούς αλγόριθμου, ό,τι αντιστέκεται στην ταχύτητα, λογίζεται στις μέρες μας αναχρονισμός. Το ελληνικό "Δημόσιο", με τη γραφειοκρατική του βαρύτητα και τη μονιμότητα ως μηχανισμό αυτοσυντήρησης, μοιάζει συχνά να ανήκει σε άλλη εποχή. Ένας ξεχασμένος θεσμός από τις αναλογικές δεκαετίες του παρελθόντος, παγιδευμένος ανάμεσα σε υπουργικές αποφάσεις με βαριές, ξύλινες σφραγίδες και φακέλους δεμένους με σπάγκο. Στην Ελλάδα, βέβαια, η λέξη "Δημόσιο" είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια διοικητική δομή -είναι μια σχεδόν υπαρξιακή έννοια, φορτωμένη με αντιφάσεις και συμβολισμούς. Σημαίνει σταθερότητα και ακινησία, προστασία και ταλαιπωρία, ασφάλεια και αναβλητικότητα. Ένα θεσμικό οικοδόμημα που αυτοαναιρείται καθημερινά, που χλευάζεται στις ουρές των ταμείων, στα γκισέ των εφοριών, στις καθυστερήσεις των εγκρίσεων, αλλά λίγο αργότερα δοξάζεται σιωπηλά όταν τα πράγματα σοβαρεύουν και στον ορίζοντα εμφανίζονται...