Το να αρνείσαι να θέσεις ένα ζήτημα μείζονος σημασίας, όπως η παραπομπή πρωθυπουργού, επειδή "δεν θα περάσει", σημαίνει ότι έχεις ήδη αποδεχθεί την ήττα Το επιχείρημα ότι δεν πρέπει να ζητηθεί η παραπομπή Μητσοτάκη επειδή "θα απορριφθεί από την πλειοψηφία και δεν θα μπορεί να δικαστεί στο μέλλον" δεν είναι απλά προσχηματικό, είναι μια πολιτική δειλία που αγγίζει τα όρια της συνενοχής. Με αυτή τη στρεβλή λογική, η Αντιπολίτευση θα έπρεπε να παραιτηθεί από κάθε μορφή αγώνα: να μην καταθέτει προτάσεις νόμων γιατί θα απορριφθούν, να μη διαμαρτύρεται για τις κυβερνητικές αυθαιρεσίες γιατί "δεν θα εισακουστεί". Αυτή η αντίληψη δεν είναι απλώς προβληματική, είναι επικίνδυνη. Απογυμνώνει την πολιτική από τον ενεργό, διαμορφωτικό της ρόλο και την υποβιβάζει σε ένα φτηνό, άχρηστο συνδικαλισμό. Η πολιτική δεν είναι μια παθητική αναμονή της "σωστής" συγκυρίας. Είναι μια διαρκής μάχη για τη διαμόρφωση συσχετισμών, για την ανάδειξη της αλήθειας...