Ας πάρουµε σήµερα τον µύθο του χαµένου Παραδείσου. Ο άνθρωπος, ως το ανώτατο ον της δηµιουργίας, διήγε περιχαρής τον βίο του απολαµβάνοντας τα θαυµαστά "πράγµατα"-δηµιουργήµατα του Υψίστου! Όταν, για τους γνωστούς λόγους, εκδιώχθηκε από τον Παράδεισο και η αµεριµνησία του έλαβε τέλος, από ανάγκη πλέον, άρχισε και αυτός να πράττει και ως ένα µικρός δηµιουργός να παράγει "πράγµατα". Πράγµατα που έφεραν τη σφραγίδα του. Είχαν κάτι από τον δηµιουργό τους. Κάποια από αυτά τα πράγµατα ξεχώρισαν επειδή αναγνωρίστηκαν απ' όλους ως χρήσιµα· ότι, δηλαδή, η χρήση τους διευκολύνει πολύ στην πράξη τη ζωή, και τα ονόµασαν "χρήµατα". Από τα χρήµατα πάλι, σε κάποια έδωσαν οι άνθρωποι, µετά από κοινή συµφωνία - δηλαδή νόµο- µια ειδική χρήση, και τα ονόµασαν "νοµίσµατα". Από χιλιάδες χρόνια πριν, ο Αριστοτέλης προσδιόρισε για τα νοµίσµατα "ότι ου φύσει, αλλά νόµω κείνται". Εποµένως το νόµισµα είναι -ή θα έπρεπε να είναι- ένα εργαλείο που να υπηρετεί...