"Αυτό που με ώθησε στα φοιτητικά μου χρόνια να ασχοληθώ με την Ακουστική ήταν η Μουσική με Μ κεφαλαίο. Οταν τελείωνα το Πολυτεχνείο στη Θεσσαλονίκη, η διπλωματική μου ήταν για ένα "Ακουστικό Μοντέλο" όπου ο ήχος είχε αντικατασταθεί από το φως μιας λάμπας, οι ηχητικοί ανακλαστήρες από καθρέφτες, οι ακροατές από φωτοευαίσθητο χαρτί και η πηγή του ήχου ήταν η λάμπα. Aναβες το φως και αυτό, ανάλογα με τη θέση του, μετά από ανάκλαση, μαύριζε σε κάποιο σημείο το χαρτί. Και έλεγες ότι εξαιτίας της ανάκλασης του ήχου ακούν όσοι βρίσκονται σε εκείνο το σημείο". Αυτή ήταν, το 1975 περίπου, η είσοδος του Νίκου Τσινίκα, ομότιμου πλέον καθηγητή στην Πολυτεχνική Σχολή της Θεσσαλονίκης, φοιτητή τότε, στον κόσμο της ακουστικής τεχνολογίας. Μετεκπαιδεύτηκε στην Ακουστική στο Πανεπιστήμιο του Σαουθάμπτον και τώρα, έπειτα από δυόμισι χρόνια ενασχόλησης (αλλά και 25 χρόνια κυοφορίας στο μυαλό του) παρουσίασε κάτι ξεχωριστό. Μια arte povera έκθεση...