Δεν ξεχνιέται εκείνη η βραδιά. Η αδικία στον Μιχαηλίδη με την έναρξη του ματς και η δήλωση αφοσίωσης στον ΠΑΟΚ όταν αποβλήθηκε, το βλέμμα υπόσχεσης του Κωνσταντέλια λίγο πριν το φινάλε του πρώτου μέρους όταν οι αμυντικοί του Αρη ήθελαν να του κόψουν την φόρα, που εκπληρώθηκε με την μαγική ντρίμπλα πάνω στον Οντουμπάτζο στην φάση του 1-2, το σπάσιμο της μπάλας του Μπράντον και την εκτέλεση του Τάισον. Εκείνο το διπλό στο Βικελίδης ήταν η κορύφωση του επικότερου σερί νικών σε ντέρμπι που έχει κάνει ο ΠΑΟΚ στην ιστορία του (τουλάχιστον όσο ο γράφων θυμάται). Μόνο που γυρίζοντας πίσω τον χρόνο και ανασύροντας τις μνήμες από το παιχνίδι εκείνο, πέρα από τις στιγμές περηφάνειας που έζησε ο κόσμος του ΠΑΟΚ, αντιλαμβάνεσαι πλέον και τον προβληματισμό. Εκείνος ο ΠΑΟΚ, τελείωσε το πρωτάθλημα στο +6 από τον Ολυμπιακό που φέτος τον άφησε στο -17, είχε μπροστά του ζωντανή την προοπτική του Champions League και μάλιστα από ένα βατό, για τα δεδομένα...