Το ζεις ξανά μπροστά σου. Βλέποντας τον Ελ Αραμπί να "πωρώνει" την ομάδα στα αποδυτήρια της ΟΠΑΠ Αρένα, λίγο πριν την σέντρα. Τον Φορτούνη να φωνάζει "είμαστε οικογένεια, όλοι μαζί θα το πάρουμε". Τον Μεντιλίμπαρ να δίνει οδηγίες και να ξεσπά την ώρα που σφυρίζει τέλος ο διαιτητής. Τον Ελ Κααμπί να διηγείται πως όταν σκόραρε... βρέθηκε σε άλλη διάσταση. Τον Καρεμπέ με απίθανο τρόπο να μιλάει για τα λίγα λεπτά, σαν αιώνες, που το VAR τσέκαρε το γκολ του Ελ Κααμπί στον τελικό και να τονίζει πως κανείς δεν μπορούσε να ακυρώσει αυτό το γκολ. Την Μαρίνα με την απίθανη ιστορία του μπαμπά Τζολάκη που της έδωσε το φυλακτό για να καταλήξει στα χέρια του Κωνσταντή λίγο πριν αρχίσουν τα πέναλτι στην Πόλη. Τον Βαγγέλη Μαρινάκη, τον άνθρωπο από τον οποίο όλα ξεκίνησαν το 2010 χάρις το όραμα του να αναδείξει μέσα από τις Ακαδημίες νέα παιδιά που θα παίζουν στην πρώτη ομάδα και να ψάξει το ευρωπαϊκό όνειρο, να μιλάει για το πώς μεταλαμπάδευσε αυτή...