Και μια που το 'φερε η κουβέντα, τα ψάρια κοιμούνται τελικά. Σίγουρα! Άραγε να ονειρεύονται κιόλας; Μετά "Το πιο όμορφο σώμα που έχει βρεθεί ποτέ σε αυτό το μέρος", η Ζωή Ξανθοπούλου σκηνοθετεί άλλον έναν συγκλονιστικό μονόλογο. Το "Κοιμούνται τα ψάρια;" του Γενς Ράσκε (Jens Raschke), αφού έκανε ιδιαίτερη αίσθηση, απέσπασε βραβεία και τιμητικές διακρίσεις, όπως το Mulheimer Children's Theater Prize 2012, και μεταφράστηκε στα αγγλικά και σε πολλές ακόμα γλώσσες, ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε μετάφραση της Κατερίνας Θεοδωράτου. Στο έργο του Raschke η δεκάχρονη Γέτε αφηγείται με απλότητα και συχνές πινελιές χιούμορ - έχει πολύ χαμόγελο αυτό το έργο, άλλοτε πικρό κι άλλοτε λυτρωτικό - τη δική της απώλεια. Δεν κρύβει τίποτα, δεν φοβάται τις λέξεις, δεν φοβάται τις εικόνες. Μαζί της αντικρίζουμε κι εμείς τη φευγαλέα σκιά αυτού που μας στοιχειώνει και τελικά απρόσμενα μας λυτρώνει. Το θέμα του έργου θα μπορούσε εύκολα να...