Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη* Την 24η Ιουλίου προσωπικά τη θεωρώ ημέρα μνήμης και περισυλλογής, διότι έχω ακόμη την απορία που είχα εννέα ετών όταν ρωτούσα τη μάνα μου: "Οι Τούρκοι σκοτώνουν Έλληνες στην Κύπρο και εμείς πανηγυρίζουμε;" Ήταν βαρύ το τίμημα της αποκατάστασης της συνταγματικής τάξης. Πήγε χέρι με χέρι με την ήττα, την εγκατάλειψη των πολεμιστών, που επαναλήφθηκε και στον Αττίλα ΙΙ, αυτή τη φορά από την κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή. Στην Κύπρο πέφτανε κορμιά, η ΕΛΔΥΚ, η Α' Μοίρα Καταδρομών από την Ελλάδα, υπό τον λέοντα Γιώργο Παπαμελετίου, οι Κυπριακές Μοίρες Καταδρομών, το 336 Τ.Π., υπό τον γενναίο Αλευρομάγειρο, το Τάγμα των Αμμοχωστιανών και άλλοι, τείχος χρέους, τιμής και θάρρους, έγραφαν Ιστορία, αλλά το Εθνικό Κέντρο έμεινε με το όπλο παρά πόδα από τον Έβρο ως το Καστελόριζο. Ντροπή για αιώνες, την οποία δικαιολογούν, ψελλίζοντας ανοησίες διάφοροι ανόητοι, νομίζοντας πως όλοι είμαστε αγράμματοι, ανιστόρητοι και...