ΚΑΠΟΤΕ ΦΑΝΤΑΖΟΜΟΥΝ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ που θα έφευγα κι εγώ από το πατρικό μου. Πλέον τρομάζω και που το σκέφτομαι. Η λέξη "ενοίκιο" ήταν άγνωστη για μένα μέχρι πριν από περίπου τρεις εβδομάδες. Τότε ήταν που ξεκίνησε ένας εφιάλτης οικονομικής φύσεως, για την τσέπη μου, και σίγουρα αισθητικής, για τα μάτια μου. Ωστόσο, την πρωτάκουσα λίγο καιρό μετά τις Πανελλήνιες. Για κάποιον λόγο, μου είχε κολλήσει να περάσω στην Πάτρα και είχα δηλώσει στο μηχανογραφικό ό,τι σχολή μού είχε κατέβει. Τα πάντα, αρκεί να έμενα μόνη μου. Αρχίσαμε να κοιτάμε σπίτια, φορτώσαμε το αμάξι μέσα στην τρελή χαρά και ήμασταν έτοιμοι να φύγουμε. Όμως, όπως φορτώσαμε, έτσι και ξεφορτώσαμε, γιατί τελικά πέρασα Αθήνα. Τότε άρχισα να ακούω τους φίλους και τις φίλες που, σε αντίθεση με μένα, είχαν φύγει από το σπίτι τους, να μιλάνε για τα ενοίκια. Δεν έδινα ιδιαίτερη σημασία, άκουγα τιμές, ότι δεν έβγαιναν με τα έξοδα και έτρωγαν μακαρόνια με κέτσαπ σερί καμιά εβδομάδα...