Τον αποκαλούσαν "καλό αφεντικό". Σίγουρα ένιωθε καλό αφεντικό. Ήταν ευγενικός, θυμόταν τα γενέθλια όλων και έφερνε συχνά πρωινά στο γραφείο και μοίραζε συγχαρητήρια, ακόμη και μετά από μέτριες παρουσιάσεις. Χαμογελούσε σε όλους, με τον ίδιο, σταθερό τρόπο, ήταν εμψυχωτικός. Όλα αυτά βέβαια, μέχρι τη στιγμή που κάτι τον ενεργοποιούσε και το χαμόγελο εξαφανιζόταν εν ριπή οφθαλμού. Δεν ήταν ότι φώναζε, αλλά ο τρόπος με τον οποίο ακύρωνε μια ιδέα μπροστά σε όλους, η λεπτή ειρωνεία στη φωνή του, το κοφτό "περίμενα περισσότερα". Συμπεριφορές δηλαδή, που αφήνουν σημάδια. Μικρά μεν, σημάδια δε. Την επόμενη μέρα τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Την επόμενη μέρα επανόρθωνε. Μπορεί να έφερνε γλυκά, να ζητούσε συγγνώμη ή να έκανε μια τρυφερή κίνηση για να ανακουφίσει τραυματισμένους εγωισμούς. Και όλοι φαίνoνταν μια χαρά, μέχρι την επόμενη φορά. Ήταν τελικά "κακό αφεντικό"; Όχι, δεν ήταν "κακό αφεντικό". Ήταν κάτι πιο δυσδιάκριτο: Ήταν ένα...