Πώς τα συμφραζόμενα, η υπομονή και η αμφιβολία συγκροτούν την αρχιτεκτονική της ψηφιακής αλήθειας Ζούμε σε μια εποχή όπου η διάκριση ανάμεσα στο πραγματικό και το τεχνητό δεν μας συγκλονίζει πια. Είναι πανταχού παρούσα: στις οθόνες, στα φίλτρα, στις selfies. Από avatars και συνθετικές φωνές έως εικόνες που γεννά η τεχνητή νοημοσύνη, το ψεύτικο έχει γίνει οικείο. Το κρίσιμο ερώτημα, όμως, δεν είναι πώς κατασκευάζεται, αλλά γιατί το πιστεύουμε με τόση ευκολία. Ίσως η απάντηση να μην είναι η αφέλεια, αλλά η επιθυμία. Δεν πέφτουμε θύματα επειδή μας εξαπατούν· αλλά επειδή το ψεύτικο καλύπτει ένα κενό, προσφέρει μια αφήγηση που μας βολεύει, που συμπληρώνει τον εαυτό μας. Γι' αυτό και μοιάζει αληθινό: έρχεται να ολοκληρώσει ή να επεκτείνει την ιστορία που ήδη κουβαλάμε. Μπορεί η γειτονιά να μας ξανακάνει ανθρώπους; Σεβασμός, αλληλεγγύη, μικρές πράξεις ενότητας Η ψυχολογία αναδεικνύει τα τρία χρώματα που χρησιμοποιούν οι ευφυείς άνθρωποι...