Η Ερμιόνη Σαρρή, η Γωγώ Δελογιάννη και η Μαίρη Συνατσάκη γράφουν για την 23η Ιουλίου του 2018. Αυτό δεν είναι άλλο ένα κείμενο για την 23η Ιουλίου. Είναι 12 ολόκληροι μήνες χωρίς αναμνήσεις, χωρίς ανθρώπους και αντικείμενα που μεγάλωσες μαζί τους. Άνθρωποι που τους αγκάλιαζες μέχρι εκείνο το πρωί. Και έτσι χάθηκαν και μερικοί από αυτούς. Αγκαλιασμένοι σε εκείνο το... οικόπεδο του θανάτου. Σε εκείνο το οικόπεδο που ακόμα ακούγονται οι φωνές τους. Όλα έσβησαν, όλα χάθηκαν, όλα έλιωσαν. Αλλά η αγκαλιά αυτών των ανθρώπων έμεινε για πάντα. Τίποτα δεν είναι ίδιο. Και ποτέ δε θα είναι! Ακόμα μυρίζει καμένο και ας μη μυρίζει. Όσο και αν έβρεξε, όσο και αν φύσηξε, όσο και αν άνθισαν μερικά λουλούδια την άνοιξη, σε κάθε μεγάλη ανάσα μυρίζει 23η Ιουλίου. Και κάθε φορά που θα φυσάει εμείς θα εγκλωβιζόμαστε σε εκείνη την προτελευταία Δευτέρα του Ιουλίου. Τα βράδια κλείνω τα μάτια μου και σκέφτομαι την πρώτη εικόνα που είδα μόλις έφτασα στη...